Anoreksja, czyli jadłowstręt psychiczny jest wyniszczająca dla chorego. Stanowi też duży powód do stresu dla całej rodziny i prowadzi do problemów we wspólnym życiu. Często trudno jest ocenić, czy określić, czy rzeczywiście ktoś choruje na anoreksję. Poznaj typowe objawy tej choroby.

Co to jest anoreksja?

Jadłowstręt psychiczny (anoreksja) jest zaburzeniem odżywiania, podobnie jak bulimia i napadowe objadanie się. Osoba, która cierpi na anoreksję, cały czas walczy z irracjonalnym przyrostem masy ciała. Jest ofiarą wielu lęków, które mogą przypominać prawdziwe fobie związane z konsekwencjami jedzenia, takimi jak tycie czy otyłość. Rezultatem jest uparte i często niebezpieczne głodzenie lub odmawianie jedzenia kalorycznych potraw.

Kontrola nad dietą sprawowana przez osoby z anoreksją jest nadmierna i trwała. Apetyt jest przez większość czasu zachowany, ale człowiek walczy z potrzebą i chęcią jedzenia. Narzuca sobie stopniową utratę wagi, która w konsekwencji może doprowadzić do skrajnego wychudzenia i śmierci.

Jakie są fizyczne i psychiczne objawy anoreksji?

Anoreksja jest podstępna. Reaguje na mechanizmy, które będą wprowadzane stopniowo, niezależnie od tego, czy rozwijają się u dzieci, nastolatków czy dorosłych. Ponadto istnieje wiele objawów, które są oznakami pomagającymi wykryć chorobę:

• szybka utrata wagi;
• brak miesiączki;
• obsesyjna kontrola obrazu ciała;
• zmiany w posiłkach (skupienie się na niskokalorycznej diecie);
• ciągłe myślenie o tym, jak unikać jedzenia;
• nadmierna aktywność fizyczna;
• zabiegi przeczyszczające;
• wycofanie się z życia towarzyskiego.

Jak się leczy anoreksję?

Jeśli uważasz, że Twoje dziecko lub bliska Ci osoba cierpi na anoreksję, ważne jest, aby utrzymać z nią więź, nie rozstawać się, nie denerwować, ale przede wszystkim szukać pomocy. Leczenie anoreksji powinno mieć charakter somatyczny i psychologiczny, podobnie jak w przypadku innych zaburzeń odżywiania. Zwykle do takich tematów podchodzi się wielodyscyplinarnie.

Bardzo ważne są spotkania z psychologiem. Terapia poznawczo-behawioralna umożliwia pracę nad błędnym kołem, w którym znajduje się osoba z anoreksją. Chory musi nauczyć się pogodzić z jedzeniem i z samym sobą.